Ocean bez tajemnic (dawniej Wszystko o rekinach)

sobota, 14 stycznia 2017

Pożeracz czarny

Gatunek głębinowej, morskiej ryby okoniokształtnej z rodziny paszczękowatych (Chiasmodontidae), opisywany wcześniej pod nazwą okoń głębinowy.

Występowanie:
Gatunek batypelagiczny występuje w oceanach strefy tropikalnej, na głębokościach 700–2745 m p.p.m.

Charakterystyka:

Barwa ciała jest czarna. Ciało bocznie spłaszczone o nagiej skórze. Jest rybą bardzo drapieżną. Bardzo duży otwór gębowy uzbrojony w ostre zęby pozwala na połykanie zdobyczy 10x większej niż one same.

Dorastają do 30 cm długości.

Połykacz

Gatunek głębinowej ryby z rzędu gardzielcokształtnych (Saccopharyngiformes), jedyny przedstawiciel rodzaju Eurypharynx i monotypowej rodziny Eurypharyngidae. Występuje we wszystkich oceanach. Charakteryzuje się bardzo dużą i pojemną jamą gębową. Na pokarm połykaczy składają się małe ryby, skorupiaki, głowonogi i plankton. Charakteryzuje się dymorfizmem płciowym, a jego larwy mają postać leptocefali.

Występowanie:
Połykacze występują w oceanach, od Islandii (65°N) po 48° równoleżnik na południu, na głębokościach 500-3000 m (7625 m) (mezo-, abyso- i batypelagial). Dawniej był opisywany jako rzadki, obecnie uważa się, że jest stosunkowo częstym gatunkiem. W największej pracy poświęconej temu gatunkowi przebadano 760 złowionych okazów. Połykacz nie ma znaczenia gospodarczego.

Genetyka:
Badania nad genomem mitochondrialnym (mitogenomem) Elopomorpha wykazały, że sekwencja genów gatunków Eurypharynx pelecanoides i Saccopharynx lavenbergi różni się diametralnie od wszystkich innych znanych kręgowców. Analiza filogenetyczna przy użyciu sekwencji mitogenomów 59 gatunków ryb wykazała wspólne pochodzenie tej kolejności genów od typowej kolejności genów mitogenomu kręgowców, a szczegółowe badania porównawcze pozwoliły stwierdzić, że zmiana kolejności genów nastąpiła wskutek pojedynczej duplikacji obejmującej duży fragment genomu obejmujący ponad 12 kpz i następczej delecji szeregu genów, do której doszło u wspólnego przodka dwóch wspomnianych gatunków.

Barrakuda

Gatunek dużej i drapieżnej, szeroko rozprzestrzenionej ryby morskiej z rodziny barrakudowatych (Sphyraenidae). Uważana jest za potencjalnie niebezpieczną dla ludzi. Ceniona w wędkarstwie sportowym.

Występowanie:
Młode barrakudy żyją w namorzynach, estuariach i w pobliżu raf koralowych, od strony morza.

Morfologia:

Ciało tej ryby ma torpedowaty kształt. Jest silnie wydłużone i niemal cylindryczne, o barwie od srebrzystozielonej do srebrzystoszarej z ciemniejszymi plamami na bokach. Intensywność ubarwienia zmienia się w zależności od otoczenia. Paszcza jest uzbrojona w ostre zęby. Łuski są duże. Przeciętna całkowita długość ciała wynosi 140 cm, a maksymalna sięga 200 cm. Największa odnotowana masa ciała barrakudy wielkiej wynosiła 50 kg. Dymorfizm płciowy nie jest zaznaczony.

Od pozostałych barrakud odróżnia ją podwójnie obrzeżona płetwa ogonowa z niebiesko zabarwionymi końcami płatów oraz ciemne plamy na dolnej stronie boków ciała.

Płetwal Błękitny

Gatunek ssaka z rodziny płetwalowatych (Balaenopteridae). Największe znane zwierzę w historii Ziemi. Długość ciała tego ssaka dochodzi do 33 metrów, a masa ciała do 190 ton. Zaliczany do rodziny płetwalowatych, podrzędu fiszbinowców, rzędu waleni. Płetwal błękitny ma dwa otwory nosowe, małą płetwę grzbietową w tylnej części ciała i dużą płetwę ogonową z wyraźnym wcięciem pośrodku. Dawniej w oceanach żyło wiele osobników tego gatunku. Masowe polowania na wieloryby w XX stuleciu sprawiły, że populacja płetwali błękitnych zmniejszyła się wielokrotnie. Jedynym naturalnym wrogiem płetwala jest orka.

Występowanie:
Wody wszystkich oceanów, głównie pelagial, u wybrzeży widywany sporadycznie; odbywa wędrówki sezonowe, w okresie letnim przemieszcza się w ślad za topniejącym lodem.

Ciekawostki:
Płetwal błękitny jest nie tylko największym, ale też najgłośniejszym zwierzęciem na Ziemi. Potrafi wydawać dźwięki o natężeniu 190 decybeli, słyszalne dla innych płetwali z odległości ponad 800 km. Oprócz echolokacji w zakresie ultradźwięków, płetwale wytwarzają też dźwięki w celu porozumiewania się między sobą, szczególnie w okresie godowym.

Minóg morski

Pasożytniczy gatunek bezżuchwowca z rodziny minogowatych (Petromyzontidae), największy z minogów. Jedyny przedstawiciel rodzaju Petromyzon.

Wygląd: Ciało wężowate o przeciętnej długości do 100 centymetrów (maksymalnie 120 cm), ubarwione na grzbiecie zwykle szaroniebiesko, a na spodzie srebrnobiałe. Na bokach głowy widoczne siedem par otworów skrzelowych. Dwie, wyraźnie oddzielone od siebie, płetwy grzbietowe, druga połączona z płetwą ogonową. Linia boczna jest dobrze rozwinięta. Może osiągać do 3 kg masy ciała. Formy słodkowodne nie osiągają takich rozmiarów jak morskie. Jak u wszystkich minogowatych pysk ma postać dużej przyssawki z dwoma, zrośniętymi ze sobą, zębami rogowymi w górnej części i 7 oddzielnymi u dołu.

Wielkie zmiany...

Po pierwsze: Posty nie będą takie, że jest tylko nazwa rekina i jego zdjęcie.
Po drugie: Blog nie będzie tylko o Rekinach
Po trzecie: Zmieniamy nazwę Bloga na; Ocean bez Tajemnic

Spóźnionego Nowego Roku! :)

piątek, 22 stycznia 2016

Spóźnionego Nowego roku!

poniedziałek, 9 listopada 2015

Poniedziałek rano

Nawet rekiny go nie lubią!!!
#RekinyNaTopie

sobota, 7 listopada 2015

Suche faty

piątek, 6 listopada 2015

Tępimy rekiny jak robactwo!

Rocznie umiera kilka milionów rekinów tylko dla zębów, płetw, oleju z wątroby oraz mięsa. Resztę wyrzuca się do oceanu.

Afrykarium we Wrocławiu

W Afrykarium znajdują się gatunki rekinów między innymi: rekin lamparci, żarłacz czarno płetywy oraz jedwabisty.

Co zrobić?

Rekiny są niebezpieczne ale to przez ludzi. Gdyby ludzie ich nie karmili to wtedy z 37% bylo by tylko 10%. Więc prosze o czytanie bo to są tematy naprawde ważne ;D

Żarłacz szary

Osiąga maksymalnie do 1,8 m (samce) i 2,3 m (samice) oraz do 35 kg masy ciała (samce) i 70 kg (samice). Ciało wydłużone, smukłe z długim bardzo spiczastym pyskiem. Oczy owalne z przesłonami migawkowymi. Uzębienie w obu szczękach w postaci trójkątnych zębów o gładkich brzegach wewnętrznych i piłkowanych brzegach zewnętrznych. Płetwa grzbietowa podwójna, druga zdecydowanie mniejsza. Płetwy piersiowe długie, zaostrzone na końcach. Płetwa ogonowa sierpowata, na tylnej krawędzi głęboko wcięta.

Grzbiet jednolicie niebieskoszary lub szarobrązowy. Boki jaśniejsze, strona brzuszna jasnoszara do białawej, z perłowym połyskiem.